عشق نماز دزدی را منقلب کرد

شبی دزدی به خانه شیخ احمد خضرویه برای دزدی رفت و بسیار گشت و هیچ نیافت. شیخ متوجه او شد و به آواز بلند گفت:ای جوان!دلو در کنار چاه است با آن از چاه آب بکش و خود را طاهر کن،وضو بگیر و به نماز مشغول شو تا فردا به تو چیزی دهم که نا امید نگردی.

دزد به دستور شیخ عمل کرد،چون صبح شد شیخ صد دینار به او داد و فرمود:این پول پاداش یک شب نماز تو است بگیر و از خانه خارج شو.دزد وقتی چنین حالتی را از شیخ مشاهده کرد،حالتی در او به وجود آمد و لرزه بر اندامش افتاد و گفت:من پول قبول نمی کنم اما مرا به خداشناسی و دینداری راهنمایی کن که دولت بی پایان،از درگاه خداوند بی منان حاصل کنم.شیخ اورا ارشاد و کرد و از مریدان خود قرارداد و او یکی از اولیای بزرگ خداوند شد.

                   کتاب:سجاده عشق

              نگارش:نعمت الله صالحی حاجی آبادی

دعا در نماز برای همه

رسول خدا(ص)مشغول نمازبودکه شنید مردی در نماز خود می گوید:

پروردگارا!!تنها من و محمّد را مشغول رحمت خود قرارده وجزبرما دونفر،برهیچ کس رحم نکن!

پیامبراسلام(ص) پس ازآنکه نماز خود را به پایان برد،رو به او کرد و فرمود:(چرا) تو یک چیز وسیع را محدود ساختی.

(یعنی چرا همه مسلمانان را دعا نمی کنی و رحمت خدا را به من و خودت اختصاصی می دهی؟)

آیت الله حسن زاده آملی گوید:رساله ای در امانت نوشتم وآن را به حضور شریف استاد علامه طباطبائی(ره)ارائه دادم،مدتی در نزد او بود و لطف فرمودند و یک دوره تمام،آن را مطالعه فرمودند: در یک جای آن رساله،درباره خودم دعای شخصی کرده بودم که:بار خدایا مرا به فهم خطای محمّدی (ص)اعتلا ده.در هنگام ردّ رساله به این جانب فرمود:آقا تا من خود را شناختم دعای شخصی در حق خودم نکردم بلکه دعایم عام است.این تادیب اخلاقی بسیار در من اثرگذاشت.      رسول خدا(ص)فرمود:هرگاه یکی از شما دعا کند، دعایش را عمومیّت دهد و همه را دعا کند،زیرا این کار دعا را زودتر مستجاب می کند.ونیز فرمود:کسی که با جمعی نماز  بخواند و تنها برای خود دعا کند و آنان را فراموش نماید، به آنان جفا کرده است.

     داستان های شیرین از نماز شب

                       مولف:سید عبدالله حسینی

علت گریه حضرت علی (ع)

ابودرداء روایت کرده که:شبی امیرالمومنین علی (ع) را دیدم که از مردم کناره گرفته و در مکان خلوتی مشغول مناجات با پروردگار است در حالی که او در محراب عبادت ایستاده بود اشک هایش بر روی صورتش می غلتید مانند مار گزیده به خود می پیچید و مانند مصیبت دیده ها گریه می کرد و می گفت:((آه آه!از توشه اندک و سفر طولانی و انیس وهمنشین کم!آه از آتش که جگرها را بریان کند و پوست بدن را پر کند،آه از آتشی که خرمن گسترده اند.))

ناگاه دیدم صدا خاموش شد.گفتم حتما حضرت را خواب برده است رفتم تا آن حضرت را بیدار کنم.چون ایشان را حرکت دادم دیدم همچون چوب خشک شده است،گفتم بلکه امام از دنیا رفته است و به خانه آن حضرت رفتیم و فاطمه (س) را از این امر آگاه ساختم،ایشان فرمودند:((این حالتی است که از ترس خدا هر شب بر او عارض می شود.))

پس وای بر حال ما که این گونه به نماز های واجبمان کم توجّهی می کنیم چه رسد به سایر عبادات.

وای بر حال ما که هنوز باور نکرده ایم باید توشه ای فراوانی برای راه طولانی برداریم.

               کتاب:نماز راز دوست

              نگارش:علی رستمی