علت گریه حضرت علی (ع)

ابودرداء روایت کرده که:شبی امیرالمومنین علی (ع) را دیدم که از مردم کناره گرفته و در مکان خلوتی مشغول مناجات با پروردگار است در حالی که او در محراب عبادت ایستاده بود اشک هایش بر روی صورتش می غلتید مانند مار گزیده به خود می پیچید و مانند مصیبت دیده ها گریه می کرد و می گفت:((آه آه!از توشه اندک و سفر طولانی و انیس وهمنشین کم!آه از آتش که جگرها را بریان کند و پوست بدن را پر کند،آه از آتشی که خرمن گسترده اند.))

ناگاه دیدم صدا خاموش شد.گفتم حتما حضرت را خواب برده است رفتم تا آن حضرت را بیدار کنم.چون ایشان را حرکت دادم دیدم همچون چوب خشک شده است،گفتم بلکه امام از دنیا رفته است و به خانه آن حضرت رفتیم و فاطمه (س) را از این امر آگاه ساختم،ایشان فرمودند:((این حالتی است که از ترس خدا هر شب بر او عارض می شود.))

پس وای بر حال ما که این گونه به نماز های واجبمان کم توجّهی می کنیم چه رسد به سایر عبادات.

وای بر حال ما که هنوز باور نکرده ایم باید توشه ای فراوانی برای راه طولانی برداریم.

               کتاب:نماز راز دوست

              نگارش:علی رستمی